De voorbije weken en maanden mocht ik al verschillende keren ‘mijn’ verhaal vertellen, op netwerkmomenten, aan familie en vrienden. Alleen was dat nooit een echt samenhangend verhaal. Omdat er een heel proces aan vooraf is gegaan, dat ik soms wel en soms niet volledig verteld krijg, vond ik dat het tijd was om het eens op te schrijven. Al houd ik het ook hier bij een ingekorte versie.
Na jarenlang op verschillende plekken te werken (met veel goesting en engagement) en intussen ook drie keer mama te worden, was mijn creativiteit volledig ondergesneeuwd. Vroeger schreef ik bijna dagelijks en sinds mijn zestiende zong ik bij verschillende bands. Ik schreef de teksten voor onze eigen nummers, hield dagboeken bij en publiceerde af en toe iets op een blog. Het leven kwam ertussen, maar ‘iets’ trok aan mij. Maar er was weinig ruimte en vooral: geen tijd.
Waar ik wel lange tijd energie uit haalde, was diensten voorgaan in de (evangelische) kerk. Tien jaar lang stak ik samenkomsten in elkaar, waarbij woord, muziek en gebed één geheel vormden. Alleen begon er door de jaren heen meer en meer te wringen. Ik vervreemdde van de theologie en voelde me almaar minder vrij in wat ik wel of niet hoorde te zeggen of denken. De ‘coronatijd’ was op dat vlak een ‘zegen: afstand nemen hielp om in te zien dat mijn plek niet langer daar was. Al zal ik altijd een zinzoeker blijven.
In het voorjaar van 2023 volgde ik een pre-starterstraject voor ondernemers (BAAS, in mijn thuisstad Sint-Niklaas). Daar gunde ik mezelf écht de ruimte om al mijn ideeën te verkennen om meer met mijn taal en stem te doen. Al waren er wel heel al wat zaadjes geplant, tijdens gesprekken met een loopbaancoach, mijn personal trainer, vriend(inn)en, familie, mijn man. Mijn dankwoord richtte ik al aan hen persoonlijk, dat zou me te ver leiden.
Zo groeiden de ideeën om van dat schrijven en spreken (én luisteren) mijn beroep te maken. Want eigenlijk is dát waar ik het allerliefst mijn dagen mee wil vullen. De verhalen van anderen horen en mogen capteren en overbrengen, mensen mogen meenemen in een verhaal, dat niet het mijne hoeft te zijn.
Met de naam ‘Wonderwoorden’ vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Met een sterretje achter de W – om ermee te kunnen spelen. Om het wonder te kunnen vatten in woorden, ook wanneer mensen zonder woorden zitten… Misschien zelfs voorál dan.
Ik maakte de afgelopen jaren enkele uitvaarten mee van mensen die iets verder van me af stonden. Ook daar werd een zaadje geplant… ik zag mijzelf dat ook doen. En dan vooral… warm, doorleefd, zo persoonlijk als het maar zou kunnen zijn… Om me daarvoor klaar te stomen, volgde ik bij Eva Germeys (Adieu Chaleureux) een opleiding ‘spreken bij afscheid’.
Maar of het nu een moment van afscheid of verbinding is, sleutelmomenten in het leven mee mogen begeleiden en mogen voorgaan: ik voel me telkens vereerd door het vertrouwen dat ik van koppels en families krijg.
En af en toe mijn ‘professioneel’ jasje nog eens aantrekken, als moderator bijvoorbeeld, ook dat geeft voldoening. Uiteindelijk is, in mijn ogen toch, alles terug te leiden tot persoonlijke verhalen. Dat besef ik nu des te meer, als ondernemer.
Ik ben benieuwd waar Wonderwoorden mij nog naartoe zal leiden. Ik ben zó blij dat ik hier ben.